WHY ANCIENT GREEK TRADITION IS NOT IDOLATRY
If any religion coerces you to follow its teachings with fear, then it is not a religious organization but a terrorist organization.
Αν κάποια θρησκεία σε εξαναγκάζει να ακολουθείς τις διδασκαλίες της με τον φόβο, τότε δεν είναι θρησκευτική αλλά τρομοκρατική οργάνωση...
WHY ANCIENT GREEK TRADITION IS NOT IDOLATRY
Many times we hear, unfortunately even today, our ancestral Greek tradition, Hellenism and the glorious Greek pantheon being characterized as "idolatry" by the current religion, and us, who honour and follow it, as "idolaters". Something that, to be honest, hurts me deeply, because it is beyond a lie and injustice. So, I want to share with you why this characterization is wrong and why Hellenism is something much, much deeper.
First, let's clarify what idolatry means. In its simplest form, it is the worship of an object, an image, as if it were the god himself. As if wood or stone were the divinity. However, ancient Greek religion, as we know it, was never something like this.
The ancient Greeks, when they made a statue, did not worship the statue itself. The statue was for them a representation, a symbol, a place to come into contact with the divinity. It was like a window to the divine, not the divine itself. They believed that the divine was everywhere: in nature, in phenomena, in human virtues. The gods of Olympus were archetypal forces that embodied order, wisdom, justice, beauty, light. Zeus was not a piece of marble, but the embodiment of higher power. Athena was not a sculpture, but wisdom and strategy itself. Hellenism, beyond its religious dimension, was philosophy, science, art, and a way of life. There was no separation between the sacred and the everyday. The pursuit of knowledge, the cultivation of virtue, the love of beauty, the service to the city – all these were parts of a unified worldview. Our great philosophers, such as Plato and Aristotle, they developed complex systems of thought that explored the nature of the Divine and the soul, demonstrating a spiritual depth that was far removed from simple "idol" worship.
Our myths, our epics, were not just stories. They were lessons in morality and wisdom, exploring human nature, our relationships with the gods and our fellow humans. They taught us about hubris and nemesis, about justice and honour.
It is extremely important to remember that Greek thought, Greek philosophy, was the foundation upon which much of Western civilization was built, even Christian theology itself. Concepts such as "Logos", the immortality of the soul, have their roots here, in our own, ancient Greek way of thinking.
Therefore, to characterize our ancestral tradition as "idolatry" is a huge simplification and injustice. It ignores the spiritual depth, complexity and richness of a civilization that gave the world reason, democracy and an endless thirst for knowledge and beauty.
We, who honour this heritage, are not idolaters. We are heirs to a living tradition that teaches us to seek truth, virtue, and harmony. This is our honour, and this is what we defend.
'Ερρωσθε και ευδαιμονείτε. - Be healthy and be happy.❤
ΓΙΑΤΊ Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΠΑΡΆΔΟΣΗ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΊΑ
Πολλές φορές ακούμε, δυστυχώς ακόμα και σήμερα, την πατρώα μας ελληνική παράδοση, τον Ελληνισμό και το ένδοξο ελληνικό πάνθεον να χαρακτηρίζονται ως "ειδωλολατρία" από την παρούσα θρησκεία , και εμάς, που την τιμούμε και την ακολουθούμε, "ειδωλολάτρες". Κάτι που, για να είμαι ειλικρινής, με πληγώνει βαθιά, γιατί είναι πέρα για πέρα ψέμα και αδικία. Θέλω λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας γιατί αυτός ο χαρακτηρισμός είναι λανθασμένος και γιατί ο Ελληνισμός είναι κάτι πολύ, μα πολύ πιο βαθύ.
Καταρχάς, ας ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει ειδωλολατρία. Στην απλούστερη μορφή της, είναι η λατρεία ενός αντικειμένου, μιας εικόνας, σαν να ήταν ο ίδιος ο θεός. Λες και το ξύλο ή η πέτρα είναι η θεότητα. Όμως, η αρχαία ελληνική θρησκεία, όπως τη γνωρίζουμε, δεν ήταν ποτέ κάτι τέτοιο.
Οι αρχαίοι Έλληνες, όταν έφτιαχναν ένα άγαλμα, δεν λάτρευαν το ίδιο το άγαλμα. Το άγαλμα ήταν για αυτούς μια αναπαράσταση, ένα σύμβολο, μια εστία για να έρθουν σε επαφή με τη θεότητα. Ήταν σαν ένα παράθυρο προς το θείο, όχι το ίδιο το θείο. Πίστευαν ότι το θείο ήταν παντού: στη φύση, στα φαινόμενα, στις ανθρώπινες αρετές. Οι θεοί του Ολύμπου ήταν αρχετυπικές δυνάμεις που ενσάρκωναν την τάξη, τη σοφία, τη δικαιοσύνη, την ομορφιά, το φως. Ο Δίας δεν ήταν ένα κομμάτι μάρμαρο, αλλά η ενσάρκωση της ανώτερης εξουσίας. Η Αθηνά δεν ήταν ένα γλυπτό, αλλά η ίδια η σοφία και η στρατηγική.
Ο Ελληνισμός, πέρα από τη θρησκευτική του διάσταση, ήταν φιλοσοφία, επιστήμη, τέχνη, και τρόπος ζωής. Δεν υπήρχε διαχωρισμός μεταξύ του ιερού και του καθημερινού. Η αναζήτηση της γνώσης, η καλλιέργεια της αρετής, η αγάπη για την ομορφιά, η προσφορά στην πόλη – όλα αυτά ήταν κομμάτια μιας ενιαίας κοσμοθεωρίας. Οι μεγάλοι μας φιλόσοφοι, όπως ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, ανέπτυξαν περίπλοκα συστήματα σκέψης που διερευνούσαν τη φύση του Θείου και της ψυχής, αποδεικνύοντας ένα πνευματικό βάθος που απείχε πολύ από την απλή λατρεία "ειδώλων".
Οι μύθοι μας, τα έπη μας, δεν ήταν απλές ιστορίες. Ήταν διδάγματα ηθικής και σοφίας, που εξερευνούσαν την ανθρώπινη φύση, τις σχέσεις μας με τους θεούς και τους συνανθρώπους μας. Μας μάθαιναν για την ύβρη και τη νέμεση, για τη δικαιοσύνη και την τιμή.
Είναι εξαιρετικά σημαντικό να θυμόμαστε ότι η ελληνική σκέψη, η ελληνική φιλοσοφία, αποτέλεσε το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίστηκε μεγάλο μέρος του δυτικού πολιτισμού, ακόμα και της ίδιας της χριστιανικής θεολογίας. Έννοιες όπως ο «Λόγος», η αθανασία της ψυχής, έχουν τις ρίζες τους εδώ, στον δικό μας, αρχαίο ελληνικό τρόπο σκέψης.
Επομένως, το να χαρακτηρίζουμε την πατρώα μας παράδοση ως "ειδωλολατρία" είναι μια τεράστια απλοποίηση και αδικία. Αγνοεί το πνευματικό βάθος, την πολυπλοκότητα και τον πλούτο ενός πολιτισμού που έδωσε στον κόσμο τη λογική, τη δημοκρατία και μια ατελείωτη δίψα για γνώση και ομορφιά.
Εμείς, που τιμούμε αυτή την κληρονομιά, δεν είμαστε ειδωλολάτρες. Είμαστε κληρονόμοι μιας ζωντανής παράδοσης που μας διδάσκει να αναζητούμε την αλήθεια, την αρετή και την αρμονία. Αυτή είναι η τιμή μας, και αυτό είναι που υπερασπιζόμαστε.
Ερρωσθε και ευδαιμονειτε.
Αναφορικά με το γιατί τιμούμε τους Θεούς αφού δεν έχουν ανάγκη τίποτα.
Μοναδικός ωφελουμενος όλων αυτών είναι ο θνητός, ο οποίος αποχωρεί της ιεροτελεστίας πλήρης καταφατικών συναισθημάτων, έχοντας επιβληθεί στην γήινη φύση του, έχοντας εξημερώσει τον θυμό και έχοντας κατασιγάσει τις επιθυμίες για κάποιες ώρες. Κατά την διάρκεια των οποίων εκλογικευσε την ψυχή του σε σημείο, που να είναι αρκετά ανάλαφρη να υπερβεί τα δεσμά του σώματος και όπως πράττει κατά την διάρκεια του ύπνου, να μεταβεί εκεί που ανήκει.
Regarding why we honor the Gods, even though they are in need of nothing:
The only one who truly benefits from all this is the mortal, who departs from the ritual full of affirmative emotions, having gained mastery over his earthly nature, having tamed his anger, and having silenced his desires for a few hours. During this time, he has brought reason to his soul to such a degree that it becomes light enough to transcend the bonds of the body and, just as it does during sleep, to journey to where it truly belongs.
Νικόλαος Λυκάων Παπάζογλου
Ανάλυση Σαλλουστιου Περί Θεών και Κόσμου, απόδοση Βλάση Ρασσιά.
Εκδόσεις Ανοιχτή Πόλη.
#hellenicpolytheism #hellenicpagan #hellenicpolytheism #hellenicethnicreligion #paganism #paganismofinstagram #ysee #hellenicerhnicreligion #hellenicpriest #hellenicpriestess
Η Ελληνική θρησκεία δεν ήταν ποτέ ιδιωτική υπόθεση ή υπόθεση λίγων αλλά συμμετοχή ΟΛΩΝ των μελών μιας κοινότητας/πόλης στις εορτές έχοντας κοινό έθος. Στην πατρώα Ελληνική παράδοση, η θρησκεία δεν εκλαμβάνεται ως κάτι εσωτερικό, ατομικό ή αποκομμένο από τον υπόλοιπο βίο και δεν υπάρχει η έννοια της προσωπικής πίστης με τη σημερινή (μονοθεϊστική) έννοια. Η Ελληνική θρησκεία ήταν και είναι, πάνω απ’ όλα, ευσέβεια προς τους θεούς, τρόπος ζωής με ένα κοινό σύστημα αξιών, πρακτικών και ιερών δεσμών.
Οι εορτές, τα μυστήρια, οι δημόσιες θυσίες, οι πομπές και οι υμνωδίες δεν τελούνταν ιδιωτικά, αλλά αφορούσαν το σύνολο της πόλης, είτε του γένους, της φυλής, ακόμη και του οίκου. Στην αρχαία Ελλάδα όλοι από τους άρχοντες έως τους πολίτες συμμετείχαν ενεργά, το «θρησκεύειν» ήταν κοινωνική πράξη, προσφορά, υμνωδία, θυσία, να τιμήσεις μαζί με τους συμπολίτες σου θεούς, ήρωες και προγόνους.
Η εορτή σημαίνει συγχρονισμό με το θείο και τον φυσικό ρυθμό του κόσμου. Κατά τον Θουκυδίδη οι Αθηναίοι χαρακτηρίζονται από τη συχνότητα και την λαμπρότητα των δημοσίων εορτών «ἀγῶνας τε καὶ θυσίας ἐξ ἴσου πάσας ἐνιαυτοῦ ἔχομεν» (όλο τον χρόνο είχαν αγώνες και θυσίες) ρυθμισμένες από το ιερό ημερολόγιο της πόλης, έχοντας ακόμη και εορτές βασισμένες σε μια από τις βασικές ασχολίες των πολιτών, την γεωργία.
Η θυσία είναι η πράξη που συνδέει τους ανθρώπους με τους θεούς αλλά και μεταξύ τους, στην δημόσια θυσία ΟΛΟΙ παρευρίσκονται, συμμετέχουν με κάποιον τρόπο είτε με την παρουσία, είτε με την προσφορά και την υμνωδία και οι προσφορές που μοιράζονται είναι η «κοινωνική σφραγίδα ενότητας». Ο Πλάτων έχει πει πως η κοινή μουσική και η κοινή θυσία ρυθμίζουν τα πάθη και εκπαιδεύουν τους πολίτες.
Ο ύμνος δεν είναι προσευχή με την έννοια του ατομικού αιτήματος, ο ύμνος είναι τελετουργικός λόγος, είναι ποιητική θυσία, μια μορφή μνήμης και επίκλησης του θεϊκού παραδείγματος.
Η Ελληνική θρησκεία είναι ευσέβεια, έθος, πράξη, συμμετοχή, όπου στο πλαίσιο αυτό η λέξη θρησκεία δεν σημαίνει ένα δογματικό σύστημα μονοθεϊστικού τύπου αλλά ένα σύνολο καθιερωμένων τρόπων τιμής. Όταν οι Έλληνες μιλούσαν για το «κατά τα πάτρια», εννοούσαν τη συνέχιση της θρησκευτικής ζωής όπως την παρέλαβαν από τους προγόνους τους - το ιερό συνδέεται με την μνήμη, την συλλογική ταυτότητα και την αρμονία της κοινότητας.
Tιμάς τους θεούς όταν συμμετέχεις στις εορτές!
The Hellenic religion was never a private affair or an affair of a few but the participation of ALL members of a community/city in the festivals having a common ethos. In the ancient Hellenic tradition, religion is not perceived as something internal, individual or cut off from the rest of life and there is no concept of personal faith in the current (monotheistic) sense. Hellenic religion was and is, above all, piety towards the gods, a way of life with a common system of values, practices and sacred bonds.
The festivals, the mysteries, the public sacrifices, the processions and the hymns were not held privately, but concerned the entire city, whether of the gens, the tribe, or even the house. In ancient Greece, everyone from the rulers to the citizens actively participated, “in their commitment” was a social act, an offering, a hymn, a sacrifice, to honour together with your fellow citizens gods, heroes and ancestors.
The festival means synchronization with the divine and natural rhythm of the world. According to Thucydides, the Athenians are characterized by the frequency and splendor of public festivals “ἀγῶνας τε καὶ θυσιας ἐξ ἴσου πασας Ἀνιαυτοῦ ἔχομεν” (they had competitions and sacrifices all year round) regulated by the sacred calendar of the city, even having festivals based on one of the basic occupations of the citizens, agriculture.
Sacrifice is the act that connects people with the gods but also with each other, in the public sacrifice EVERYONE attends, participates in some way either by presence or by offering and hymnody and the offerings that are shared are the “social seal of unity”. Plato has said that common music and common sacrifice regulate passions and educate citizens.
The hymn is not a prayer in the sense of an individual request, the hymn is a ritual discourse, it is a poetic sacrifice, a form of memory and invocation of the divine example.
The Hellenic religion is piety, ethos, action, participation, where in this context the word religion does not mean a dogmatic system of a monotheistic type but a set of established ways of honouring. When the Hellenes spoke of "according to the fatherland / motherland," they meant the continuation of religious life as they received it from their ancestors - the sacred is associated with memory, collective identity, and the harmony of the community.
* You honour the gods when you participate in the festivities!
THE ANCIENT GREEKS RESPECTED THE ENVIRONMENT
For the Gods of Ancient Greece, measure was important for the proper functioning of man with nature. The Ancient Greeks understood the necessity of measure for their own safety. They realized that measure leads to harmony, especially with nature. When people were in harmony with nature, they could coexist peacefully, while when they disturbed this harmony, they themselves were forced to suffer the consequences.
In Ancient Greece, environmental problems were not as acute as in our time. The Ancient Greeks had foreseen the improper behaviour towards nature and tried to avoid the destruction of the natural environment in order to live in harmony and balance. People today intervene with their actions, resulting in the threat and destruction of the rhythm, measure and elements of the forces of nature. Nature is the basis of happiness and the good teacher of man.
ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΕΒΟΤΑΝ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Για τους Θεούς της Αρχαίας Ελλάδας,το μέτρο ήταν σημαντικό για τη σωστή λειτουργία του ανθρώπου με τη φύση.Οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν κατανοήσει την αναγκαιότητα του μέτρου για τη δική τους ασφάλεια.Αντιλήφθηκαν ότι το μέτρο οδηγεί στην αρμονία και δη με τη φύση. ¨Όταν οι άνθρωποι ήταν εναρμονισμένοι με τη φύση μπορούσαν να συνυπάρξουν ειρηνικά ενώ όταν διατάρασσαν αυτή την αρμονία και οι ίδιοι ήταν αναγκασμένοι να υποστούν τις συνέπειες.
Στην Αρχαία Ελλάδα, τα περιβαλλοντικά προβλήματα δεν ήταν τόσο έντονα όσο στην εποχή μας.
Οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν προβλέψει τη μη σωστή συμπεριφορά απέναντι στη φύση και προσπαθούσαν να αποφεύγουν την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος για να ζουν με αρμονία και ισορροπία. Οι άνθρωποι σήμερα επεμβαίνουν με τις πράξεις τους με αποτέλεσμα να απειλείται και να καταστρέφεται ο ρυθμός, το μέτρο και τα στοιχεία των δυνάμεων της φύσης. Η φύση είναι η βάση της ευδαιμονίας και ο αγαθός δάσκαλος του ανθρώπου.
THE ANCIENT HELLENIC PANTHEON: Symbolism and Teachings.
The ancient Greek pantheon, with its gods, was a complex system of symbolism that revealed the deepest truths about human nature, the powers of the world, and the virtues that lead to self-improvement. Each deity embodied specific qualities, teaching us valuable lessons about life and our spiritual development.
The Olympians and Their Symbolism
* Zeus: The father of gods and men, ruler of the sky and thunder, symbolizes supreme authority, justice and order. He teaches us the responsibility that comes with power and the need for balance.
* Hera: The queen of the gods, protector of marriage and family, symbolizes devotion, fidelity and the importance of bonds. She emphasizes the sacredness of relationships.
* Poseidon: The god of the sea, earthquakes, and horses, he represents the invincible power of nature, instability, and creativity. He teaches us to respect forces beyond our control.
* Demitra: The goddess of agriculture, fertility and vegetation, symbolizes maternal love, euphoria and the cycle of life. She reminds us of the value of food and our connection to the earth.
* Athena: The goddess of wisdom, strategy, and the arts, she embodies logic, resourcefulness, and fair judgment. She encourages us to develop our minds and use knowledge for good.
* Apollo: The god of light, music, poetry and divination, symbolizes harmony, beauty, knowledge and truth. He calls us to seek spiritual enlightenment and the cultivation of the soul.
* Artemis: The goddess of hunting, purity, and nature, she represents independence, autonomy, and respect for nature. She teaches us the value of freedom and connection with the natural world.
* Ares: The god of war, symbolizes courage, strength, but also destructive drive. He shows us that power must be used wisely and not lead to unnecessary violence.
* Aphrodite: The goddess of beauty, love and fertility, she embodies the passion, charm and creative power of love. She reminds us of the importance of love and beauty in life.
* Hermes: The messenger of the gods, patron of travelers, commerce and communication, symbolizes intelligence, speed, resourcefulness and the exchange of ideas. He encourages us to communicate and explore.
* Hephaestus: The god of fire, metals, and craftsmanship, he represents creativity, industriousness, craftsmanship, and patience. He teaches us the value of manual labor and creation.
* Hearth - Estia: The goddess of the home, family, and architecture, symbolizes security, warmth, stability, and inner peace. She reminds us of the sacredness of the home and our inner peace.
Lessons for Mental and Human Improvement
From the ancient Greek tradition we can draw a multitude of lessons for our self-improvement as souls and as people:
* Pursuit of Virtue: The deities, despite their human weaknesses, embodied and promoted ideals such as wisdom, courage, justice, and temperance. The pursuit and cultivation of these virtues leads to a fuller and more virtuous life.
*Metron Ariston: Greek thought emphasized balance and the avoidance of extremes. Each deity, although having dominant characteristics, functioned within a whole, suggesting that excess in anything can lead to disharmony.
* Self-knowledge: The saying "know thyself" at Delphi was not accidental. Understanding our weaknesses and strengths, as reflected in the stories of gods and heroes, is the first step to personal growth.
* Respect for Nature and Cosmic Forces: The gods were inextricably linked to natural phenomena. This teaches us respect for the world around us, the uncontrollable forces of nature, and the need to live in harmony with our environment.
* Honor in Work and Creation: Hephaestus, as the god of art and creation, reminds us of the value of toil, craftsmanship, and the ability to produce.
* The Power of Relationships: The interactions between the gods, their family ties and alliances, highlight the importance of human relationships, love, friendship and social cohesion.
In summary, the ancient Greek pantheon is a rich mirror of the human soul and the challenges of life. Through the symbolism of the deities, it calls us to seek virtue, to live in moderation, to know ourselves and to honor both nature and our relationships, leading to a deeper and more meaningful human existence.
ΤΟ ΑΡΧΑΊΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΆΝΘΕΟΝ : Συμβολισμός και Διδάγματα.
Το αρχαίο ελληνικό πάνθεον, με τους θεούς του αποτελούσε ένα περίπλοκο σύστημα συμβολισμών που αποκάλυπτε τις βαθύτερες αλήθειες για την ανθρώπινη φύση, τις δυνάμεις του κόσμου, και τις αρετές που οδηγούν στην αυτοβελτίωση. Κάθε θεότητα ενσάρκωνε συγκεκριμένες ιδιότητες, διδάσκοντας μας πολύτιμα μαθήματα για τη ζωή και την πνευματική μας εξέλιξη.
Οι Ολύμπιοι και ο Συμβολισμός τους
* Δίας: Ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων, κυβερνήτης του ουρανού και του κεραυνού, συμβολίζει την υπέρτατη εξουσία, τη δικαιοσύνη και την τάξη. Μας διδάσκει την ευθύνη που φέρει η δύναμη και την ανάγκη για ισορροπία.
* Ήρα: Η βασίλισσα των θεών, προστάτιδα του γάμου και της οικογένειας, συμβολίζει την αφοσίωση, την πιστότητα και τη σημασία των δεσμών. Υπογραμμίζει την ιερότητα των σχέσεων.
* Ποσειδώνας: Ο θεός της θάλασσας, των σεισμών και των αλόγων, αντιπροσωπεύει την ακατανίκητη δύναμη της φύσης, την αστάθεια αλλά και την δημιουργικότητα. Μας μαθαίνει να σεβόμαστε τις δυνάμεις πέρα από τον έλεγχό μας.
* Δήμητρα: Η θεά της γεωργίας, της γονιμότητας και της βλάστησης, συμβολίζει τη μητρική αγάπη, την ευφορία και τον κύκλο της ζωής. Μας υπενθυμίζει την αξία της τροφής και της σύνδεσής μας με τη γη.
* Αθηνά: Η θεά της σοφίας, της στρατηγικής και των τεχνών, ενσαρκώνει τη λογική, την επινοητικότητα και την δίκαιη κρίση. Μας παροτρύνει να αναπτύσσουμε το νου και να χρησιμοποιούμε τη γνώση για το καλό.
* Απόλλωνας: Ο θεός του φωτός, της μουσικής, της ποίησης και της μαντείας, συμβολίζει την αρμονία, την ομορφιά, την γνώση και την αλήθεια. Μας καλεί να αναζητούμε την πνευματική φώτιση και την καλλιέργεια της ψυχής.
* Άρτεμις: Η θεά του κυνηγιού, της αγνότητας και της φύσης, αντιπροσωπεύει την ανεξαρτησία, την αυτονομία και τον σεβασμό στη φύση. Μας διδάσκει την αξία της ελευθερίας και της σύνδεσης με τον φυσικό κόσμο.
* Άρης: Ο θεός του πολέμου, συμβολίζει το θάρρος, την δύναμη, αλλά και την καταστροφική ορμή. Μας δείχνει ότι η δύναμη πρέπει να χρησιμοποιείται με σύνεση και να μην οδηγεί στην άσκοπη βία.
* Αφροδίτη: Η θεά της ομορφιάς, της αγάπης και της γονιμότητας, ενσαρκώνει το πάθος, την γοητεία και την δημιουργική δύναμη της αγάπης. Μας υπενθυμίζει την σημασία του έρωτα και της ομορφιάς στη ζωή.
* Ερμής: Ο αγγελιοφόρος των θεών, προστάτης των ταξιδιωτών, του εμπορίου και της επικοινωνίας, συμβολίζει την ευφυΐα, την ταχύτητα, την επινοητικότητα και την ανταλλαγή ιδεών. Μας ενθαρρύνει στην επικοινωνία και την εξερεύνηση.
* Ήφαιστος: Ο θεός της φωτιάς, των μετάλλων και της χειροτεχνίας, αντιπροσωπεύει τη δημιουργικότητα, την εργατικότητα, την δεξιοτεχνία και την υπομονή. Μας διδάσκει την αξία της χειρωνακτικής εργασίας και της δημιουργίας.
* Εστία: Η θεά της οικογενειακής εστίας, της οικογένειας και της αρχιτεκτονικής, συμβολίζει την ασφάλεια, τη ζεστασιά, την σταθερότητα και την εσωτερική γαλήνη. Μας υπενθυμίζει την ιερότητα του σπιτιού και της εσωτερικής μας ηρεμίας.
Διδάγματα για Ψυχική και Ανθρώπινη Βελτίωση
Από την αρχαία ελληνική παράδοση μπορούμε να αντλήσουμε πληθώρα διδαγμάτων για την αυτοβελτίωσή μας ως ψυχές και ως άνθρωποι:
* Αναζήτηση της Αρετής: Οι θεότητες, παρά τις ανθρώπινες αδυναμίες τους, ενσάρκωναν και προέβαλλαν ιδανικά όπως η σοφία, το θάρρος, η δικαιοσύνη, η σωφροσύνη. Η αναζήτηση και καλλιέργεια αυτών των αρετών οδηγεί σε μια πληρέστερη και πιο ενάρετη ζωή.
* Μέτρον Άριστον: Η ελληνική σκέψη τόνιζε την ισορροπία και την αποφυγή των άκρων. Κάθε θεότητα, αν και είχε κυρίαρχα χαρακτηριστικά, λειτουργούσε μέσα σε ένα σύνολο, υποδεικνύοντας ότι η υπερβολή σε οτιδήποτε μπορεί να οδηγήσει σε δυσαρμονία.
* Αυτογνωσία: Το ρητό "γνώθι σ' αυτόν" στους Δελφούς δεν ήταν τυχαίο. Η κατανόηση των αδυναμιών και των δυνάμεών μας, όπως αυτές αντικατοπτρίζονται στις ιστορίες των θεών και των ηρώων, είναι το πρώτο βήμα για την προσωπική ανάπτυξη.
* Σεβασμός στη Φύση και τις Κοσμικές Δυνάμεις: Οι θεοί συνδέονταν άρρηκτα με τα φυσικά φαινόμενα. Αυτό μας διδάσκει τον σεβασμό για τον κόσμο γύρω μας, τις ανεξέλεγκτες δυνάμεις της φύσης και την ανάγκη να ζούμε σε αρμονία με το περιβάλλον μας.
* Τιμή στην Εργασία και τη Δημιουργία: Ο Ήφαιστος, ως θεός της τέχνης και της δημιουργίας, μας υπενθυμίζει την αξία της μόχθου, της δεξιοτεχνίας και της ικανότητας να παράγουμε.
* Η Δύναμη των Σχέσεων: Οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των θεών, οι οικογενειακοί δεσμοί και οι συμμαχίες τους, αναδεικνύουν τη σημασία των ανθρώπινων σχέσεων, της αγάπης, της φιλίας και της κοινωνικής συνοχής.
Συνοψίζοντας, το αρχαίο ελληνικό πάνθεον αποτελεί έναν πλούσιο καθρέφτη της ανθρώπινης ψυχής και των προκλήσεων της ζωής. Μέσα από τους συμβολισμούς των θεοτήτων, μας καλεί να αναζητήσουμε την αρετή, να ζούμε με μέτρο, να γνωρίζουμε τον εαυτό μας και να τιμούμε τόσο τη φύση όσο και τις σχέσεις μας, οδηγώντας σε μια βαθύτερη και πιο ουσιαστική ανθρώπινη ύπαρξη.
The opposite of "Courage" is "Anandria" that is cowardice and baseness, philotomarism, indignity, mental misery derived from the adjective coward.
However, courage is also a characteristic of women as a Virtue since, as Socrates first states and Plato continues in his Republic, "Virtue" is not a matter of gender but of PSYCHE - SOUL and EDUCATION
According to Pythagoras, "Courage" is one of the 3 parts of the whole "Virtue", along with "Temperance" and "Justice". "Temperance" concerns the self, "Justice" the relationships and "Courage" the application, the realization, because without it neither "Temperance" nor "Justice" can be achieved.
Vlassis Rassias
The value system of the
Greeks.
PUBLISHED BY: ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ
Το αντίθετο της "Ανδρείας" είναι η "Ανανδρία" δηλαδή η δειλία και η ευτέλεια, ο φιλοτομαρισμός, η αναξιοπρέπεια, η ψυχική κακομοιριά προερχόμενη από το επίθετο άνανδρος.
Η ανδρεία είναι ωστόσο ως Αρετή χαρακτηριστικό και των γυναικών αφού οπως πρώτος το θέτει ο Σωκράτης και συνεχίζει ο Πλάτων στην Πολιτεία του, η "Αρετή" δεν είναι ζήτημα φύλλου αλλά ΨΥΧΗΣ και ΠΑΙΔΕΙΑΣ.
Η "Ανδρεία" αποτελεί κατά τον Πυθαγόρα ένα από τα 3 μέρη της όλης "Αρετής", μαζί με την "Σωφροσύνη" και την "Δικαιοσύνη" .Η "Σωφροσύνη" αφορά τον εαυτό, η "Δικαιοσύνη" τις σχέσεις και η "Ανδρεία" την εφαρμογή , την υλοποίηση, διότι χωρίς αυτήν δεν μπορεί να επιτευχθεί ούτε η "Σωφροσύνη" ούτε η "Δικαιοσύνη".
Β. Ρασσιάς
Το αξιακό σύστημα
των Ελλήνων
ΑΝΟΙΧΤ ΠΟΛΗ
Ο άνθρωπος γεννιέται σύμφωνα με τον Δαίμονα Εαυτού. Όσο κι αν μορφωθεί, όσο κι αν εκπαιδευτεί, η ουσία του, η βαθύτερη κατεύθυνση της ψυχής του, παραμένει σχεδόν άθικτη. Δεν αλλάζει ο πυρήνας, μόνο εκφράζεται ή αποκρύπτεται.
Ο κακός, όσο κι αν μιμηθεί την αρετή, παραμένει ριζικά ξένος προς αυτήν. Ο καλός, ακόμη και μέσα στη σύγχυση ή την πλάνη, κρατά ζωντανή μέσα του την κατεύθυνση προς το Φως.
Δεν είναι η γνώση που καθορίζει τον άνθρωπο, αλλά η βούληση, όχι όμως ως λογική επιλογή, αλλά ως κοσμική κατεύθυνση. Η ίδια η Βούληση του είναι, ο εσωτερικός του Δαίμων, τον ωθεί προς τον δρόμο του.
Σκοπός μας δεν είναι να αλλάξουμε την φύση μας, αλλά να την εκδηλώσουμε, να γίνουμε αυτό που είμαστε.
Κάθε άνθρωπος έχει έναν Δαίμονα.
Κι εκεί γεννιέται το Τραγικό, η Ύβρις ή το Μεγαλείο.
…………………………….
Man is born in accordance with the Daemon of his Self.
No matter how educated or trained he becomes, his essence, the deeper direction of his soul, remains almost untouched.
The core does not change; it is only expressed or concealed.
The wicked, no matter how much they imitate virtue, remain fundamentally alien to it.
The good, even amidst confusion or delusion, keeps alive within himself the orientation toward the Light.
It is not knowledge that defines a person, but “Will”, not as a rational choice, but as a cosmic direction.
It is the very Will of his being, his inner Daemon, that drives him toward his path.
Our purpose is not to change our nature, but to manifest it, to become who we truly are.
Every person has a Daemon.
And from that, the Tragic, the Hubris, or the Greatness is born.
"THE ΟΜΑΙΜΟΝ (of same blood) IS ONLY A STARTING POINT".
It does not guarantee the continuity of a nation. And to do inbreeding (which does not happen indefinitely), if it loses its religion and its value system it DIES or IS JANISSIZED (becomes foreign). Today, with Orthodoxy dominating everywhere, whoever deceives people into being fooled by the ΟΜΑΙΜΟΝ is consciously murdering THE REMNANTS of our real nation.
As long as our Indigenous Hellenic Religion is not restored and we do not shape the education of Greek children, there is no Greek Nation, but only slaves of the Orthodox theocrats".
- Vlasis Rassias
O Δημήτρης ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ
Αγαπούσε την ελληνική κλασική λογοτεχνία και θαύμαζε τον Φρήντριχ ΝΙΤΣΕ, τον Γερμανό στοχαστή που δήλωνε αντιστοίχως τον άπλετο σεβασμό στον Ελληνικό πολιτισμό έχοντας ως δασκάλους του, τους Αρχαίους Έλληνες Φιλοσόφους, το έργο των οποίων αποτελούσε το κλειδί για την αναζήτηση νοήματος και την κατανόηση της ανθρώπινης ύπαρξης!
Ο Δημήτρης Λιαντίνης καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, έγραψε μια συλλογή ελληνικών και άλλων φιλοσοφικών έργων, έπος για τα ιδανικά και τις αξίες της αρχαίας Ελλάδας. Η φιλοσοφία του είναι ένα κάλεσμα στην αυθεντικότητα, σε μια ζωή σε αρμονία με τον φυσικό κόσμο, όπου αποδεχόμαστε την πραγματικότητα, αγαπάμε την ομορφιά της ζωής επιδιώκοντας την γνώση και την αλήθεια. Ο τρόπος σκέψης του είναι παρόμοιος με την αρχαία ελληνική ιδέα της αρετής ως της αληθινής στάσης απέναντι στον εαυτό μας, δηλώνοντας ότι η εκπαίδευση δεν δείχνει τον δρόμο προς την αλήθεια, αλλά κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι ζουν μια «φυσιολογική» ζωή βασισμένη όμως σε ψέματα και τους νουθετεί μέσα από τα πονήματά του να βρουν το θάρρος να εγκαταλείψουν την ασφαλή ζώνη της υποκρισίας στοχεύοντας με ελικρίνεια την αλήθεια.
Κάποιες προσεγγίσεις του...-
-Αν διατάξει κανείς το πρόβλημα της σχέσης Ελληνισμού και Χριστιανισμού μετωπικά, και το κοιτάξει κατάματα, θα βρει να κρατήσει 2 κρατούμενα. Το ένα είναι πως η σύνθεση αυτών των 2 κοσμοθεωριών σε ενότητα συνιστά το ακρότατο σημείο του αφύσικου μέσα σε ολόκληρη την ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος.Το άλλο είναι πως η απόπειρα να συνταιριαστούν αυτές οι 2 αταίριαστες ροπές δυνάμεων συνιστά την κατεξοχήν ερμηνευτική τερατωδία του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μεγαλύτερη πομφόλυγα, και πιο γελοίο από αυτό που ονομάστηκε «Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός» δε θα μπορούσε να σκαρφιστεί και να σκαρώσει ο άνθρωπος.
-Η μέθοδος των Ελλήνων οδήγησε στην επιστήμη γιατί το κριτήριο της είναι η πειραματική απόδειξη της γνώσης, και στη συνέχεια η αναγκαστική αποδοχή της από κάθε φρόνιμο άνθρωπο, ενώ το γνώρισμα της θρησκείας είναι «η εξ αποκαλύψεως αλήθεια» και το «δόγμα»όροι, που για την επιστήμη δεν έχουνε νόημα.
-Η τέχνη των ελλήνων είναι η αποτύπωση της συμπεριφοράς τους να ξεπεράσουν τον πόνο που τους έδινε η γνώση τους για τον κόσμο και για τη θέση του ανθρώπου μέσα στον κόσμο. -Οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν απλώς στοχαστές, ήταν αναζητητές του ωραίου και του καλού.
-Για να κατανοήσουμε πραγματικά το παρόν, πρέπει να ατενίσουμε τη σοφία του παρελθόντος.
-Oσο ο άνθρωπος θα ζει σε τούτο το γαλαζοπράσινο πλανήτη, και όσο η πολιτική του συνείδηση θα αναζητεί το τέλειο πολίτευμα για να συμβιώνει ειρηνικά και δίκαια στις κοινωνίες του, πάντα θα σημαδεύει σαν στόχο τη δημοκρατία του Σόλωνα.
-Δίκη θα ειπεί να μη χαρίζεσαι ποτέ στον εαυτό σου μπροστά στο άδικο, στο ψέμα, στην αδυναμία, σ’ αυτό που το νομίζεις συμφέρον σου κι όλες σου τις επιθυμίες να τις αφήνεις να ευδοκιμήσουν και να αυξηθούν όσο και το μπόι σου, ούτε χιλιοστό περισσότερο.
-Αυτόν τον πανικό φόβο μπροστά στο θάνατο είναι που δεν άντεξε ο άνθρωπος. Δε βρήκε τη βούληση να τον νικήσει. Να τον παραδεχτεί, να τον αναγνωρίσει. Να υποταχθεί ευγενικά και περήφανα στο αδυσώπητο φυσικό και στο αδυσώπητο δίκιο του.
-Η πίστη στη ζωή μετά θάνατο είναι η ραχοκοκαλιά όλων των θρησκειών. Βρες μου μια θρησκεία, που ο ιδρυτής της να μην εστερέωσε το οικοδόμημα της στην θεμέλια πέτρα της πίστης για μια ζωή μετά θάνατο, κι εγώ θα σου δείξω πως η θρησκεία αυτή δεν έχει οπαδό ούτε τον ίδιο τον ιδρυτή της.
Dimitris LIANTINIS
He loved Greek classical literature and admired Friedrich NIETZE, the German thinker who correspondingly expressed his immense respect for Greek culture, having as his teachers the Ancient Greek Philosophers, whose work was the key to the search for meaning and the understanding of human existence!
Dimitris Liantinis, professor of philosophy at the University of Athens, wrote a collection of Greek and other philosophical works, an epic about the ideals and values of ancient Greece. His philosophy is a call to authenticity, to a life in harmony with the natural world, where we accept reality, love the beauty of life, pursuing knowledge and truth. His way of thinking is similar to the ancient Greek idea of virtue as the true attitude towards ourselves, stating that education does not show the way to the truth, but makes people believe that they live a "normal" life based on lies and admonishes them through his works to find the courage to leave the safe zone of hypocrisy and sincerely aim for the truth.
Some approaches of his...-
-If one orders the problem of the relationship between Hellenism and Christianity head-on, and looks it in the face, he will find himself holding 2 prisoners. One is that the synthesis of these 2 worldviews into unity constitutes the extreme point of the unnatural within the entire history of the human spirit. The other is that the attempt to match these 2 incompatible forces constitutes the interpretative monstrosity par excellence of European civilization. A greater pomposity, and a more ridiculous thing than what was called "Greek-Christian Civilization" could not have been invented and fabricated by man.
-The method of the Greeks led to science because its criterion is the experimental proof of knowledge, and then its forced acceptance by every wise person, while the characteristic of religion is "revealed truth" and "dogma" terms, which for science have no meaning.
-The art of the Greeks is the depiction of their behavior to overcome the pain that their knowledge of the world and of man's place in the world gave them. -The ancient Greeks were not simply thinkers, they were seekers of beauty and good.
-To truly understand the present, we must contemplate the wisdom of the past.
-As long as man lives on this blue-green planet, and as long as his political conscience seeks the perfect regime to coexist peacefully and justly in his societies, he will always mark Solon's democracy as his goal.
-A trial will say never to indulge yourself in the face of injustice, lies, weakness, what you think is your interest and to let all your desires flourish and grow as much as your height, not a millimetre more.
-It is this panic fear in the face of death that man could not bear. He did not find the will to defeat it. To admit it, to recognize it. To submit nobly and proudly to the relentless nature and its relentless right.
-Belief in life after death is the backbone of all religions. Find me a religion whose founder did not base its edifice on the foundation stone of faith in a life after death, and I will show you that that religion has no followers, not even its founder himself.
Όταν η γλώσσα χάνεται, χάνεται και η ψυχή ενός τόπου. When the language is lost, the soul of a place is also lost.
Κάθε φορά που επιστρέφω στην Κύπρο, χαίρομαι που πατώ τη γη που με μεγάλωσε, αλλά ταυτόχρονα νιώθω ένα βαθύ πόνο και μια αδιόρατη θλίψη. Είναι η θλίψη που νιώθει κανείς όταν βλέπει τη μητρική του γλώσσα — την ελληνική, να παραμερίζεται, να υποχωρεί, να αγνοείται μέσα στην ίδια της την πατρίδα.
Πηγαίνω στα εστιατόρια, καταστήματα, δημόσιους χώρους και παρατηρώ με απογοήτευση πως η ελληνική γλώσσα δεν είναι πια η αυτονόητη πρώτη επιλογή. Σε πολλές περιπτώσεις, δεν είναι καν επιλογή. Οι απαντήσεις έρχονται στα αγγλικά, το προσωπικό εξυπηρέτησης κοιτούν περίεργα όταν τους μιλάς ελληνικά.
Η αποκορύφωση όμως ήρθε πρόσφατα, όταν ταξίδεψα από τα αεροδρόμια της Λάρνακας και της Πάφου. Όλες οι ανακοινώσεις γίνονταν αποκλειστικά στα αγγλικά. Μια ηλικιωμένη Κύπρια γυναίκα, που ταξίδευε μόνη, στεκόταν ανήσυχη, σχεδόν με δάκρυα στα μάτια, γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγαν. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μιλήσει στη γλώσσα της. Στη γλώσσα του τόπου της.
Την ίδια στιγμή, πινακίδες σε αγγλικά, ρωσικά… άλλες γλώσσες εκτός από την ελληνική. Και αναρωτιέμαι: Πώς γίνεται να διοργανώνονται εκδηλώσεις με τίτλο «Δεν ξεχνώ», όταν στην καθημερινότητά μας δείχνουμε πως ξεχνάμε το πιο θεμελιώδες: τη γλώσσα μας; Πώς μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι τιμούμε και θυμόμαστε αυτούς που θυσιάστηκαν για την Κύπρο, όταν την ίδια στιγμή διαγράφουμε τη γλώσσα τους;
Η γλώσσα είναι η ταυτότητά μας. Είναι ο πολιτισμός μας, η ιστορία μας, οι ρίζες μας. Δεν είναι απλώς ένα εργαλείο επικοινωνίας — είναι το νήμα που μας συνδέει με τον Όμηρο, τη γιαγιά μας, τα παραμύθια και τα τραγούδια μας. Αν κόψουμε αυτό το νήμα, μένουμε μετέωροι, χωρίς συνέχεια. Και γι’ αυτό πρέπει να είμαστε βαθιά περήφανοι για την ελληνική γλώσσα, να τη φροντίζουμε και να τη μεταδίδουμε στις επόμενες γενιές.
Οι ξένες γλώσσες είναι χρήσιμες, απαραίτητες, δύναμη, πολλές φορές αναγκαίες. Όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνουν κυρίαρχες στη χώρα μας εις βάρος της δικής μας γλώσσας. Και κυρίως δεν μπορεί να αγνοείται η ελληνική γλώσσα στα ίδια μας τα αεροδρόμια, στα εστιατόρια, στις καθημερινές μας συναλλαγές.
Απευθύνομαι σε όσους έχουν την ευθύνη — πολιτεία, κυβέρνηση, οργανισμούς, εκπαιδευτικούς φορείς. Μην αφήνετε την ελληνική γλώσσα να σβήσει από την Κύπρο. Μην αφήνετε την πατρίδα μας να γίνει ένας τόπος χωρίς φωνή. Η διατήρηση της γλώσσας του τόπου μας είναι στα δικά σας χέρια· είναι χρέος και ευθύνη σας να την προστατεύσετε.
Ας απαιτήσουμε το αυτονόητο: οι ανακοινώσεις στα ελληνικά να προηγούνται. Οι δημόσιες πινακίδες να περιλαμβάνουν τη γλώσσα μας. Η καθημερινή επικοινωνία να σέβεται τον ελληνόφωνο Κύπριο και Ελλαδίτη, ιδιαίτερα τον ηλικιωμένο, τον μη αγγλομαθή, τον άνθρωπο του λαού.
Γιατί αν χαθεί η γλώσσα μας, χάνεται η ψυχή του τόπου μας!"
"When a language is lost, the soul of a place is lost".
Every time I return to Cyprus, I am happy to step on the land that raised me, but at the same time I feel a deep pain and an invisible sadness. It is the sadness one feels when one sees one's mother tongue — Greek — being sidelined, retreating, ignored in its own homeland.
I go to restaurants, shops, public places and I notice with disappointment that Greek is no longer the obvious first choice. In many cases, it is not even an option. The answers come in English, the service staff look strangely when you speak Greek to them.
The climax, however, came recently, when I traveled from Larnaca and Paphos airports. All announcements were made exclusively in English. An elderly Cypriot woman, traveling alone, stood anxiously, almost in tears eyes, because she couldn’t understand what they were saying. No one bothered to speak her language. The language of her homeland.
At the same time, signs in English, Russian… other languages besides Greek. And I wonder: How is it possible that events titled “I will not forget” are being organized, when in our everyday lives we show that we forget the most fundamental thing: our language? How can we claim to honor and remember those who sacrificed themselves for Cyprus, when at the same time we erase their language?
Language is our identity. It is our culture, our history, our roots. It is not just a communication tool — it is the thread that connects us to Homer, our grandmother, our fairy tales and songs. If we cut this thread, we are left hanging, without continuity. And that is why we must be deeply proud of the Greek language, to take care of it and pass it on to future generations.
The Foreign languages are useful, necessary, a force, often necessary. But they cannot and should not become dominant in our country at the expense of our own language. And above all, the Greek language cannot be ignored in our own airports, in restaurants, in our daily transactions.
I address those who have responsibility — state, government, organizations, educational institutions. Do not let the Greek language disappear from Cyprus. Do not let our homeland become a place without a voice. The preservation of the language of our country is in your hands; it is your duty and responsibility to protect it.
Let us demand the obvious: that announcements in Greek take precedence. That public signs include our language. That everyday communication respect the Greek-speaking Cypriot and Greek citizen, especially the elderly, the non-English-speaking, the man of the people.
Because if our language is lost, the soul of our country is lost!"
V. CHRISTODOULOU.
Β. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ.
THE ELEUSIAN MYSTERIES
The Eleusinian Mysteries were one of the most important and revered rites of ancient Greece, dedicated to the goddesses Demetra and Persephone. They were held in Eleusis, and attracted initiates from all over the Greek world. Participation was open to all, regardless of gender, social class or nationality, as long as they spoke Greek and had not committed murder. The purpose of the initiation was the mystical experience of death and rebirth, inspired by the myth of Persephone descending to Hades and returning to earth. Through a series of rituals and teachings, initiates gained a deep understanding of the cyclical nature of life, death and the afterlife.
Today, although the rites are no longer performed, the Eleusinian Mysteries teach us the value of hope, rebirth and overcoming the fear of death. The story of Demetra and Persephone reminds us that after every period of darkness comes light, and that life, even after loss, has the power to be renewed. This ancient ritual invites us to discover our spiritual dimension and face life's challenges with a sense of rebirth and optimism, learning that death is not the end but a transition.
Be healthy and happy.
'Ερρωσθε και ευδαιμονείτε.
ΤΑ ΕΛΕΥΣΊΝΙΑ ΜΥΣΤΉΡΙΑ
Τα Ελευσίνια Μυστήρια ήταν μια από τις σημαντικότερες και πιο σεβαστές τελετές της αρχαίας Ελλάδας, αφιερωμένη στις θεές Δήμητρα και Περσεφόνη. Πραγματοποιούνταν στην Ελευσίνα, και προσέλκυαν μυημένους από όλο τον ελληνικό κόσμο. Η συμμετοχή ήταν ανοιχτή σε όλους, ανεξαρτήτως φύλου, κοινωνικής τάξης ή εθνικότητας, αρκεί να μιλούσαν ελληνικά και να μην είχαν διαπράξει φόνο. Ο σκοπός της μύησης ήταν η μυστικιστική εμπειρία του θανάτου και της αναγέννησης, εμπνευσμένη από τον μύθο της Περσεφόνης που κατεβαίνει στον Άδη και επιστρέφει στη γη. Μέσα από μια σειρά τελετουργιών και διδασκαλιών, οι μυημένοι αποκτούσαν μια βαθιά κατανόηση της κυκλικής φύσης της ζωής, του θανάτου και της μεταθανάτιας ζωής.
Σήμερα, αν και οι τελετές δεν τελούνται πλέον, τα Ελευσίνια Μυστήρια μας διδάσκουν την αξία της ελπίδας, της αναγέννησης και της υπέρβασης του φόβου του θανάτου. Η ιστορία της Δήμητρας και της Περσεφόνης μάς θυμίζει ότι μετά από κάθε περίοδο σκοταδιού έρχεται το φως, και ότι η ζωή, ακόμα και μετά από απώλεια, έχει τη δύναμη να ανανεώνεται. Η αρχαία αυτή τελετουργία μας καλεί να ανακαλύψουμε την πνευματική μας διάσταση και να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής με μια αίσθηση αναγέννησης και αισιοδοξίας, μαθαίνοντας πως ο θάνατος δεν είναι το τέλος αλλά μια μετάβαση.
Ερρωσθε και ευδαιμονειτε.
THE ODYSSEY
The Odyssey, one of the greatest epics of world literature, is full of allegories and symbols that illuminate the path of the human soul. Odysseus' feat with Circe, the transformation of his companions into pigs and their final salvation is not just an adventure story, but a mirror of the human journey. Circe, the sorceress who transforms people into animals, symbolizes the traps and material pleasures that man encounters on his journey. Odysseus' companions, who easily give in to the pleasures of food and wine that Circe offers them, are transformed into pigs, that is, into beings who live to satisfy their most basic and animal needs. This represents the fall of the soul, which, when overcome by passions and attachment to matter, loses its human nature and remains a prisoner of the body. Odysseus, who thanks to the wisdom and prudence of Hermes resists the charms of Circe, symbolizes the conscious man who is able to discern the traps and not give in to temporary pleasures. Odysseus' resistance is the lesson that we must all learn: the path to self-knowledge and spiritual fulfillment requires self-restraint and overcoming material bonds. Essentially, the myth teaches us that only through spiritual alertness and inner strength can we save our soul from "widowhood" and lead it back to its "home", that is, to its true essence.
Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ
Η Οδύσσεια, ένα από τα σπουδαιότερα έπη της παγκόσμιας λογοτεχνίας, είναι γεμάτη από αλληγορίες και σύμβολα που φωτίζουν τον δρόμο της ανθρώπινης ψυχής. Ο άθλος του Οδυσσέα με την Κίρκη, η μεταμόρφωση των συντρόφων του σε χοίρους και η τελική τους σωτηρία δεν είναι απλώς μια ιστορία περιπέτειας, αλλά ένας καθρέφτης της ανθρώπινης πορείας. Η Κίρκη, η μάγισσα που μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε ζώα, συμβολίζει τις παγίδες και τις υλικές απολαύσεις που συναντά ο άνθρωπος στην πορεία του. Οι σύντροφοι του Οδυσσέα, που ενδίδουν εύκολα στις απολαύσεις του φαγητού και του κρασιού που τους προσφέρει η Κίρκη, μεταμορφώνονται σε χοίρους, δηλαδή σε όντα που ζουν για να ικανοποιούν τις πιο βασικές και ζωώδεις ανάγκες τους. Αυτό αντιπροσωπεύει την πτώση της ψυχής, η οποία, όταν κυριεύεται από τα πάθη και την προσκόλληση στην ύλη, χάνει την ανθρώπινη φύση της και παραμένει δέσμια του σώματος. Ο Οδυσσέας, ο οποίος χάρη στη σοφία και τη σύνεση του Ερμή αντιστέκεται στη γοητεία της Κίρκης, συμβολίζει τον συνειδητό άνθρωπο που είναι ικανός να διακρίνει τις παγίδες και να μην ενδίδει στις πρόσκαιρες απολαύσεις. Η αντίσταση του Οδυσσέα είναι το δίδαγμα που πρέπει όλοι να πάρουμε: η πορεία προς την αυτογνωσία και την πνευματική ολοκλήρωση απαιτεί αυτοσυγκράτηση και υπερβαση των υλικών δεσμών. Ουσιαστικά, ο μύθος μας διδάσκει ότι μόνο μέσα από την πνευματική εγρήγορση και την εσωτερική δύναμη μπορούμε να σώσουμε την ψυχή μας από την "χηροποίηση" και να την οδηγήσουμε πίσω στο "σπίτι" της, δηλαδή στην αληθινή της ουσία.
In the ancient Hellenic tradition we have our mythology to help us explain our rich philosophical and theological meanings. Mythology for us Hellenes means that the word of truth is stored in the myth and must be decoded to be understood.
In the Christian religion and in the other two Abrahamic religions, namely : Judaism and Islam to achieve the same goals they use false and non-existent miracles.
Therefor many people usually find themselves asking this question.
* Which is the most honest and most honorable method to use?
...................................................
Στην αρχαία ελληνική παράδοση, η μυθολογία μας βοηθά να εξηγήσουμε τα πλούσια φιλοσοφικά και θεολογικά μας νοήματα. Μυθολογία για εμάς τους Έλληνες σημαίνει ότι ο λόγος της αλήθειας είναι αποθηκευμένος στον μύθο και πρέπει να αποκωδικοποιηθεί για να γίνει κατανοητός.
Στη χριστιανική θρησκεία και στις άλλες δύο αβρααμικές θρησκείες, δηλαδή στον Ιουδαϊσμό και στο Ισλάμ, για να επιτύχουν τους ίδιους στόχους χρησιμοποιούν ψεύτικα και ανύπαρκτα θαύματα.
Επομένως, πολλοί άνθρωποι συνήθως θέτουν αυτό το ερώτημα.
* Ποια είναι η πιο ειλικρινής και πιο αξιότιμη μέθοδος που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε;
THE SECOND LABOR OF HERCULES
The second labor of Hercules, the extermination of the Lernaean Hydra, is one of the most powerful symbols of Greek mythology. The myth describes a snake-like monster, with many heads, that lived in the marshes of Lerna and had the terrifying property that as soon as the hero cut off one head, two new ones would sprout in its place. Furthermore, one of its heads was immortal, while its body was poisonous, which made the fight seemingly impossible. Hercules, with the help of his nephew Iolaus, managed to defeat the monster, burning the severed neck with a red-hot torch, so that no more heads would sprout. The deeper meaning of this labor is man's eternal struggle with his problems, his habits and his negative thoughts. Every time we think we have overcome an obstacle, another, often greater, appears in its place. The Hydra is our own self, our internal battles, the difficulties that recur, and its poisonous body is the poison that we internalize and destroy us. The philosophical lesson that emerges from the myth is that simple strength is not enough to overcome problems. Hercules had to enlist his resourcefulness, his perseverance and the help of Iolaus, that is, of reason. The solution to our problems is not to fight them in the same way they appear, but to change tactics, to seek other solutions, to "burn" the roots of evil so that they do not return. The immortal central head of the Hydra symbolizes the main, biggest problem of our life, the one that we must bury, accept and leave behind in order to move forward. The myth teaches us that victory does not come with the first attempt, but with patience, perseverance and the ability to see the problem from another perspective. Success in this path of our material and mental life lies in finding our own "Iolaus", our inner advisor, who will show us the way to "burn" the roots of our problems.
Ο ΔΕΎΤΕΡΟΣ ΆΘΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ
Ο δεύτερος άθλος του Ηρακλή, η εξόντωση της Λερναίας Ύδρας, αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά σύμβολα της Ελληνικής μυθολογίας. Ο μύθος περιγράφει ένα φιδόμορφο τέρας, με πολλά κεφάλια, που ζούσε στα έλη της Λέρνας και είχε την τρομακτική ιδιότητα, μόλις ο ήρωας έκοβε ένα κεφάλι, να φυτρώνουν στη θέση του δύο νέα. Επιπλέον, ένα από τα κεφάλια της ήταν αθάνατο, ενώ το σώμα της ήταν δηλητηριώδες, κάτι που έκανε τον αγώνα φαινομενικά ακατόρθωτο. Ο Ηρακλής, με τη βοήθεια του ανιψιού του Ιόλαου, κατάφερε να νικήσει το τέρας, καίγοντας με πυρωμένο δαυλό τον κομμένο λαιμό, ώστε να μην ξαναφυτρώσουν κεφάλια. Το βαθύτερο νόημα αυτού του άθλου είναι η αέναη πάλη του ανθρώπου με τα προβλήματά του, τις συνήθειες του και τις αρνητικές του σκέψεις. Κάθε φορά που νομίζουμε ότι ξεπεράσαμε ένα εμπόδιο, ένα άλλο, συχνά μεγαλύτερο, εμφανίζεται στη θέση του. Η Ύδρα είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, οι εσωτερικές μας μάχες, οι δυσκολίες που επανεμφανίζονται, και το δηλητηριώδες σώμα της είναι το δηλητήριο που εσωτερικεύουμε και μας καταστρέφει. Το φιλοσοφικό δίδαγμα που αναβλύζει από τον μύθο είναι ότι η απλή δύναμη δεν είναι αρκετή για να νικήσουμε τα προβλήματα. Ο Ηρακλής χρειάστηκε να επιστρατεύσει την ευστροφία του, την επιμονή του και τη βοήθεια του Ιόλαου, δηλαδή του ορθού λόγου. Η λύση στα προβλήματά μας δεν είναι να τα καταπολεμήσουμε με τον ίδιο τρόπο που εμφανίζονται, αλλά να αλλάξουμε τακτική, να αναζητήσουμε άλλες λύσεις, να "καυτηριάσουμε" τις ρίζες του κακού ώστε να μην επανέλθουν. Ο αθάνατος κεντρικός κεφάλι της Ύδρας συμβολίζει το βασικό, το μεγαλύτερο πρόβλημα της ζωής μας, αυτό που πρέπει να θάψουμε, να το αποδεχτούμε και να το αφήσουμε πίσω μας, ώστε να προχωρήσουμε. Ο μύθος μας διδάσκει ότι η νίκη δεν έρχεται με την πρώτη προσπάθεια, αλλά με την υπομονή, την επιμονή και την ικανότητα να βλέπουμε το πρόβλημα από άλλη οπτική γωνία. Η επιτυχία σε αυτή την πορεία μας στον υλικό και ψυχικό βίο έγκειται στο να βρούμε τον δικό μας "Ιόλαο", τον εσωτερικό μας σύμβουλο, που θα μας δείξει τον δρόμο για να "καυτηριάσουμε" τις ρίζες των προβλημάτων μας.
ODYSSEUS RETURN TO ITHACA
In the epic journey of Odysseus' return to Ithaca, the myth acquires a timeless dimension and offers us profound lessons about human existence. The hero's return is not simply a geographical movement, but the completion of an inner journey. Ithaca, more than an island, symbolizes the return to our true nature and our truth.
Odysseus, having wandered for twenty years, is confronted with the deterioration of his home and the presence of the suitors. The suitors are not simply adventurers plotting his throne. They represent the inner forces that distance us from ourselves: fear, greed, complacency, and the abandonment of our duty. Their attempt to take Odysseus' place and conquer Penelope is the attempt of the false "I" to dominate the soul.
Odysseus’s killing of the suitors is not an act of simple revenge, but a necessary catharsis. Odysseus, hidden behind the humble form of a beggar, watches, judges, and ultimately acts. This symbolizes the need to recognize and eliminate the toxic behaviors and beliefs that have taken root within us. The battle in the palace is the battle for our psychic integrity. The killing of the suitors is the return of the true sovereign in the soul, our true self that must regain its place. The lesson of the Odyssey is clear: our life is a journey towards self-knowledge. We have a duty to our soul to remain faithful to our true self, just as Penelope remained faithful to Odysseus.
The debt is not only to others, but also to our very existence. Returning is not always easy. It requires patience, strategy, and the ability to see through the false appearance of things. Like Odysseus, we must confront our own shadows and the obstacles that stand between us and our Ithaca. To return fully to ourselves, we must be willing to confront and eliminate whatever holds us captive.
The extermination of the suitors is the necessary "punishment" that we impose on the elements of our personality that distance us from the truth. The story of Odysseus reminds us that the heroic act is not only the victory over external enemies, but the conquest of our inner kingdom. Our Ithaca is that state of consciousness where our soul is free, pure and complete. The return to this state is the duty and purpose of our life. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΣΤΗΝ ΙΘΑΚΗ
Στο επικό ταξίδι της επιστροφής του Οδυσσέα στην Ιθάκη, ο μύθος αποκτά διαχρονική διάσταση και μας προσφέρει βαθιά διδάγματα για την ανθρώπινη ύπαρξη. Η επιστροφή του ήρωα δεν είναι απλά μια γεωγραφική μετακίνηση, αλλά η ολοκλήρωση ενός εσωτερικού ταξιδιού. Η Ιθάκη, περισσότερο από ένα νησί, συμβολίζει την επιστροφή στην πραγματική μας φύση και την αλήθεια μας. Ο Οδυσσέας, έχοντας περιπλανηθεί για είκοσι χρόνια, έρχεται αντιμέτωπος με την αλλοίωση του οίκου του και την παρουσία των μνηστήρων. Οι μνηστήρες δεν είναι απλώς τυχοδιώκτες που επιβουλεύονται το θρόνο του. Αντιπροσωπεύουν τις εσωτερικές δυνάμεις που μας απομακρύνουν από τον εαυτό μας: τον φόβο, την απληστία, τον εφησυχασμό, και την εγκατάλειψη του χρέους μας. Η προσπάθειά τους να πάρουν τη θέση του Οδυσσέα και να κατακτήσουν την Πηνελόπη είναι η προσπάθεια των ψεύτικων "εγώ" να κυριαρχήσουν στην ψυχή. Η εξόντωση των μνηστήρων από τον Οδυσσέα δεν είναι μια πράξη απλής εκδίκησης, αλλά μια αναγκαία κάθαρση. Ο Οδυσσέας, κρυμμένος πίσω από την ταπεινή μορφή του ζητιάνου, παρακολουθεί, κρίνει και, τελικά, ενεργεί. Αυτό συμβολίζει την ανάγκη να αναγνωρίσουμε και να εξαλείψουμε τις τοξικές συμπεριφορές και πεποιθήσεις που έχουν ριζώσει μέσα μας. Η μάχη στο παλάτι είναι η μάχη για την ψυχική μας ακεραιότητα. Η εξόντωση των μνηστήρων είναι η επιστροφή του πραγματικού κυρίαρχου στην ψυχή, του αληθινού μας εαυτού που πρέπει να επανακτήσει τη θέση του. Το δίδαγμα της Οδύσσειας είναι σαφές: η ζωή μας είναι ένα ταξίδι προς την αυτογνωσία. Έχουμε χρέος απέναντι στην ψυχή μας να παραμείνουμε πιστοί στον αληθινό μας εαυτό, όπως η Πηνελόπη παρέμεινε πιστή στον Οδυσσέα. Το χρέος δεν είναι μόνο προς τους άλλους, αλλά και προς την ίδια μας την ύπαρξη. Η επιστροφή δεν είναι πάντα εύκολη. Απαιτεί υπομονή, στρατηγική και την ικανότητα να βλέπουμε μέσα από την ψεύτικη εμφάνιση των πραγμάτων. Όπως ο Οδυσσέας, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις δικές μας σκιές και τα εμπόδια που στέκονται ανάμεσα σε εμάς και την Ιθάκη μας. Για να επιστρέψουμε πλήρως στον εαυτό μας, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να αντιμετωπίσουμε και να εξαλείψουμε οτιδήποτε μας κρατά δέσμιους. Η εξόντωση των μνηστήρων είναι η αναγκαία "τιμωρία" που επιβάλλουμε στα στοιχεία της προσωπικότητάς μας που μας απομακρύνουν από την αλήθεια. Η ιστορία του Οδυσσέα μάς υπενθυμίζει ότι η ηρωική πράξη δεν είναι μόνο η νίκη σε εξωτερικούς εχθρούς, αλλά η κατάκτηση του εσωτερικού βασιλείου μας. Η Ιθάκη μας είναι εκείνη η κατάσταση συνειδητότητας όπου η ψυχή μας είναι ελεύθερη, καθαρή και πλήρης. Η επιστροφή σε αυτήν την κατάσταση είναι το χρέος και ο σκοπός της ζωής μας.
THE SACRIFICE OF IPHIGENIA
The myth of the sacrifice of Iphigenia, one of the most tragic episodes of Greek mythology, hides deep symbolic meanings that transcend its simple narrative. It is noteworthy that in the Homeric epics, the "Iliad" and the "Odyssey", this sacrifice is not mentioned, which suggests that the myth developed and took its final form in later times, perhaps reflecting newer social and religious perceptions. While the first full story is found in the lost "Cypriot epics", its most well -known and dramatic performance comes from the tragic poets of the 5th century BC, with Euripides leading. The etymology of the name "Iphigenia", from the words "Iph" (with power) and "gender" (origin), can be interpreted as "the powerful of its birth". This interpretation acquires an ironic dimension because of its tragic destiny, but it can also underline the inner power and bravery it has shown in front of death. At the heart of the myth lies the dilemma of Agamemnon: the conflict between paternal love and public duty, symbolizing the painful choice between individual and collective good. The myth highlights the inhumane side of the war and power, which require untold sacrifices, while Ifigenia, as an innocent victim, represents the innocence crushed by the intentions of the powerful. At the same time, however, through the acceptance of her destiny, she is transformed into a symbol of self -denial and heroism, where sacrifice becomes an act of transcendence. The teaching that emerges is that power has a heavy price and that decisions in the name of the "national interest" can have tragic consequences. Myth also teaches the importance of inner power and dignity over injustice. At the level of the soul and life, the history of Iphigenia invites to a reflective approach to the personal "sacrifices" we are called upon to do, showing that through loss and pain can emerge a deeper understanding, a spiritual regeneration and an inner force that ultimately transforms it itself.
'Εγινε στη πραγματικότητα η θυσία της Ιφιγένειας;
Όχι, η θυσία της Ιφιγένειας είναι ένα μυθολογικό γεγονός και δεν συνέβη στην πραγματικότητα. Είναι μέρος της ελληνικής μυθολογίας και περιγράφεται κυρίως στο έργο του Ευριπίδη, «Ιφιγένεια εν Αυλίδι».
Σύμφωνα με τον μύθο, η Ιφιγένεια έπρεπε να θυσιαστεί στην Αυλίδα, προκειμένου να εξασφαλιστεί ο άνεμος που θα έφερνε τους Έλληνες στην Τροία. Ο μύθος λέει ότι η Άρτεμις αντικατέστησε την Ιφιγένεια με ένα ελάφι την τελευταία στιγμή, και η Ιφιγένεια έγινε ιέρεια στο ναό της θεάς στην Ταυρίδα.
Επομένως, η ιστορία της Ιφιγένειας είναι ένα μυθολογικό αφήγημα και όχι ένα ιστορικό γεγονός.
Did the sacrifice of Iphigenia actually occur?
No, the sacrifice of Iphigenia is a mythological event and did not actually happen. It is part of Greek mythology and is mainly described in Euripides' work, "Iphigenia in Avlidis".
According to legend, Iphigenia had to be sacrificed in Avlida in order to secure the wind that would bring the Greeks to Troy. The legend says that Artemis replaced Iphigenia with a deer at the last minute, and Iphigenia became a priest in the temple of the goddess in Taurida.
Therefore, the story of Iphigenia is a mythological narrative, not a historical event.
Η ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ
Ο μύθος της θυσίας της Ιφιγένειας, ένα από τα πιο τραγικά επεισόδια της ελληνικής μυθολογίας, κρύβει βαθιά συμβολικά νοήματα που ξεπερνούν την απλή του αφήγηση. Είναι αξιοσημείωτο ότι στα ομηρικά έπη, την «Ιλιάδα» και την «Οδύσσεια», η θυσία αυτή δεν αναφέρεται, γεγονός που υποδηλώνει ότι ο μύθος αναπτύχθηκε και πήρε την τελική του μορφή σε μεταγενέστερες εποχές, αντικατοπτρίζοντας ίσως νεότερες κοινωνικές και θρησκευτικές αντιλήψεις. Ενώ η πρώτη πλήρης εξιστόρηση βρίσκεται στα χαμένα «Κύπρια Έπη», η πιο γνωστή και δραματική απόδοσή του προέρχεται από τους τραγικούς ποιητές του 5ου αιώνα π.Χ., με τον Ευριπίδη να πρωτοστατεί. Η ετυμολογία του ονόματος «Ιφιγένεια», από τις λέξεις «ίφι» (με δύναμη) και «γένος» (καταγωγή), μπορεί να ερμηνευθεί ως «η δυνατή από τη γέννησή της». Αυτή η ερμηνεία αποκτά ειρωνική διάσταση λόγω του τραγικού της πεπρωμένου, αλλά μπορεί και να υπογραμμίζει την εσωτερική δύναμη και γενναιότητα που επέδειξε μπροστά στον θάνατο. Στο επίκεντρο του μύθου βρίσκεται το δίλημμα του Αγαμέμνονα: η σύγκρουση μεταξύ της πατρικής αγάπης και του δημόσιου καθήκοντος, που συμβολίζει την οδυνηρή επιλογή μεταξύ του ατομικού και του συλλογικού καλού. Ο μύθος υπογραμμίζει την απάνθρωπη πλευρά του πολέμου και της εξουσίας, που απαιτούν ανείπωτες θυσίες, ενώ η Ιφιγένεια, ως αθώο θύμα, αντιπροσωπεύει την αθωότητα που συνθλίβεται από τις σκοπιμότητες των ισχυρών. Ταυτόχρονα, όμως, μέσα από την αποδοχή του πεπρωμένου της, μεταμορφώνεται σε σύμβολο αυταπάρνησης και ηρωισμού, όπου η θυσία γίνεται μια πράξη υπέρβασης. Το δίδαγμα που αναδύεται είναι ότι η εξουσία έχει βαρύ τίμημα και ότι οι αποφάσεις στο όνομα του «εθνικού συμφέροντος» μπορούν να έχουν τραγικές συνέπειες. Ο μύθος διδάσκει επίσης τη σημασία της εσωτερικής δύναμης και της αξιοπρέπειας απέναντι στην αδικία. Σε επίπεδο ψυχής και ζωής, η ιστορία της Ιφιγένειας καλεί σε μια αναστοχαστική προσέγγιση των προσωπικών «θυσίων» που καλούμαστε να κάνουμε, δείχνοντας ότι μέσα από την απώλεια και τον πόνο μπορεί να αναδυθεί μια βαθύτερη κατανόηση, μια πνευματική αναγέννηση και μια εσωτερική δύναμη, που τελικά μεταμορφώνει την ίδια την ύπαρξη.
The myth of Odysseus' descent into Hades is one of the most fascinating and symbolically rich episodes of Homer's Odyssey, and not just an adventure. The hero, after wandering for years, arrives on the island of Circe, who advises him that in order to find the way back to Ithaca, he must descend to the Underworld and consult the shadow of the seer Tiresias. Odysseus, following the instructions, sails to the ends of the world and, through a ceremony of sacrifices, calls upon the dead. He first meets the shadow of his companion, Elpinor, who asks to be buried with due honors, and then his mother, Anticleia, with whom he has a heartbreaking dialogue.
The long-awaited meeting with Tiresias reveals his future to him, giving him advice on the dangers he will encounter. Conversations with other dead heroes follow, such as Agamemnon, Achilles, and Ajax, which offer different perspectives on life and death. The DE symbolization of this journey is deep and multi-layered. The descent into Hades symbolizes the confrontation of fear, the unknown, and our inner fears, as Odysseus does not hesitate to dive into his own “inner Hades” in order to move forward. It is also a search for truth and knowledge, as the encounter with Tiresias gives him the necessary supplies for his success.
Contact with the shadows of the dead represents reconciliation with our past, with the people we have lost, and the experiences that shaped us. Finally, the descent into Hades is a means, not an end in itself, to achieving a greater goal, the return to Ithaca, teaching us that we must remain focused on our goals. Essentially, it is a journey towards self-knowledge, where the hero is forced to confront his mortality in order to appreciate life even more.
Ο μύθος της καθόδου του Οδυσσέα στον Άδη αποτελεί ένα από τα πιο συναρπαστικά και πλούσια σε συμβολισμούς επεισόδια της Οδύσσειας του Ομήρου, και όχι απλώς μια περιπέτεια. Ο ήρωας, αφού περιπλανήθηκε για χρόνια, φτάνει στο νησί της Κίρκης, η οποία τον συμβουλεύει ότι για να βρει το δρόμο της επιστροφής στην Ιθάκη, πρέπει να κατέβει στον Κάτω Κόσμο και να συμβουλευτεί τη σκιά του μάντη Τειρεσία. Ο Οδυσσέας, ακολουθώντας τις οδηγίες, πλέει στα πέρατα του κόσμου και, μέσω μιας τελετής με θυσίες, καλεί τους νεκρούς. Συναντά πρώτα τη σκιά του συντρόφου του, Ελπήνορα, ο οποίος ζητά να ταφεί με τις πρέπουσες τιμές, και στη συνέχεια τη μητέρα του, την Αντίκλεια, με την οποία έχει έναν σπαρακτικό διάλογο. Η πολυπόθητη συνάντηση με τον Τειρεσία του αποκαλύπτει το μέλλον του, δίνοντάς του συμβουλές για τους κινδύνους που θα συναντήσει. Ακολουθούν συνομιλίες με άλλους νεκρούς ήρωες, όπως ο Αγαμέμνονας, ο Αχιλλέας και ο Αίαντας, οι οποίες προσφέρουν διαφορετικές οπτικές για τη ζωή και τον θάνατο. Ο αποσυμβολισμός αυτού του ταξιδιού είναι βαθύς και πολυεπίπεδος. Η κάθοδος στον Άδη συμβολίζει την αντιμετώπιση του φόβου, του άγνωστου και των εσωτερικών μας φόβων, καθώς ο Οδυσσέας δεν διστάζει να βουτήξει στον δικό του «εσωτερικό Άδη» για να προχωρήσει. Είναι επίσης μια αναζήτηση της αλήθειας και της γνώσης, καθώς η συνάντηση με τον Τειρεσία του δίνει τα απαραίτητα εφόδια για την επιτυχία του. Η επαφή με τις σκιές των νεκρών αντιπροσωπεύει τη συμφιλίωση με το παρελθόν μας, με τους ανθρώπους που χάσαμε και τις εμπειρίες που μας διαμόρφωσαν. Τέλος, η κάθοδος στον Άδη είναι ένα μέσο, όχι αυτοσκοπός, για την επίτευξη ενός μεγαλύτερου στόχου, της επιστροφής στην Ιθάκη, διδάσκοντάς μας ότι πρέπει να παραμένουμε προσηλωμένοι στους στόχους μας. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια πορεία προς την αυτογνωσία, όπου ο ήρωας αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τη θνητότητά του για να μπορέσει να εκτιμήσει ακόμα περισσότερο τη ζωή.
THE MYTH OF PROMETHEUS
The myth of Prometheus, a Titan who defied Zeus for the sake of humanity, is one of the most powerful and timeless narratives in Greek mythology, hiding behind its tragic story profound lessons about the human soul and our path in life. Prometheus, without Zeus's permission and seeing the inability of humans to survive, stole the "fire <<from Olympus and gave it to them, thus giving them the means for civilization, knowledge and evolution. His punishment was horrific and eternal: Zeus chained him to a rock in the Caucasus, where every day an eagle ate his liver, which was renewed every night, condemning him to an endless cycle of pain. This myth, beyond its literal narrative, symbolizes man's eternal struggle against power, the unyielding will for progress and sacrifice for the good of the whole. The liver that is reborn symbolizes the immortality of the human will and spirit, which despite trials and pain, continues to resist and hope. The fire that Prometheus gave is not just an element of nature, but the very flame of our soul, the spark of creativity, knowledge and freedom that pushes us to seek the light and overcome the darkness of ignorance and fear. The connection of the myth to our path in life is obvious: just as Prometheus sacrificed himself to give us the ability to live, so we too are called to recognize our own “fire,” our unique calling, and to defend it at all costs, even if this means facing our own “chains” and our own “eagles,” that is, the challenges, fears, and limitations that hold us back. Ultimately, the myth of Prometheus teaches us that true strength lies not in submission, but in unyielding faith in our values, in the eternal effort for evolution, and in recognizing the eternal light that we carry within ourselves>>.
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΜΗΘΕΑ
Ο μύθος του Προμηθέα, ενός Τιτάνα που αψήφησε τον Δία για χάρη της ανθρωπότητας, αποτελεί ένα από τα πιο ισχυρά και διαχρονικά αφηγήματα της ελληνικής μυθολογίας, κρύβοντας πίσω από την τραγική του ιστορία βαθύτατα διδάγματα για την ανθρώπινη ψυχή και την πορεία μας στη ζωή. Ο Προμηθέας, χωρίς την άδεια του Δία και βλέποντας την αδυναμία των ανθρώπων να επιβιώσουν, έκλεψε τη φωτιά από τον Όλυμπο και τους την έδωσε, δίνοντάς τους έτσι τα μέσα για τον πολιτισμό, την γνώση και την εξέλιξη. Η τιμωρία του ήταν φρικτή και αιώνια: ο Δίας τον αλυσόδεσε σε έναν βράχο στον Καύκασο, όπου κάθε μέρα ένας αετός του έτρωγε το συκώτι, το οποίο ανανεωνόταν κάθε νύχτα, καταδικάζοντάς τον σε έναν αδιάκοπο κύκλο πόνου. Ο μύθος αυτός, πέρα από την κυριολεκτική του αφήγηση, συμβολίζει τον αιώνιο αγώνα του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία, την ανυποχώρητη θέληση για πρόοδο και τη θυσία για το καλό του συνόλου. Το συκώτι που αναγεννάται συμβολίζει την αθανασία της ανθρώπινης θέλησης και του πνεύματος, που παρά τις δοκιμασίες και τον πόνο, συνεχίζει να αντιστέκεται και να ελπίζει. Η φωτιά που χάρισε ο Προμηθέας δεν είναι απλώς ένα στοιχείο της φύσης, αλλά η ίδια η φλόγα της ψυχής μας, ο σπινθήρας της δημιουργικότητας, της γνώσης και της ελευθερίας που μας ωθεί να αναζητάμε το φως και να ξεπερνάμε τα σκοτάδια της άγνοιας και του φόβου. Η σύνδεση του μύθου με την πορεία μας στη ζωή είναι εμφανής: όπως ο Προμηθέας θυσιάστηκε για να μας δώσει τη δυνατότητα να ζήσουμε, έτσι και εμείς καλούμαστε να αναγνωρίσουμε τη δική μας «φωτιά», τη μοναδική μας κλήση και να την υπερασπιστούμε με κάθε κόστος, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να αντιμετωπίσουμε τις δικές μας «αλυσίδες» και τους δικούς μας «αετούς», δηλαδή τις προκλήσεις, τους φόβους και τους περιορισμούς που μας κρατούν πίσω. Τελικά, ο μύθος του Προμηθέα μας διδάσκει ότι η πραγματική δύναμη δεν βρίσκεται στην υποταγή, αλλά στην ανυποχώρητη πίστη στις αξίες μας, στην αέναη προσπάθεια για εξέλιξη και στην αναγνώριση του αιώνιου φωτός που φέρουμε μέσα μας.